RADOM

B. miasto wojewódzkie nad Mleczną (prawy dopływ Radomki). Gród wczesnośredniowieczny wzmiankowany po raz pierwszy w 1154; w pobliżu rozwinęła się osada targowa (Stare Miasto). Prawa miejskie na pocz. XIV w. od Władysława Łokietka. W 1360 Kazimierz Wielki założył Nowy Radom i otoczył miasto murem. W Radomiu urodził się (1820) lekarz, przyrodnik i taternik Tytus Chałubiński.

Centrum miasta stanowi ul. Żeromskiego o zabudowie klasycystycznej (1 poł XIX w.) i eklektycznej (XIX/XX w.). Prowadzi ona do Miasta Kazimierzowskiego (rynek i okoliczne ulice), skąd można dotrzeć do placu Stare Miasto, aby prześledzić czytelne fazy układu przestrzennego miasta oraz zwiedzić zabytkowy zespół urbanistyczny złożony ze 160 obiektów architektonicznych. 
Przy ul. Żeromskiego gmach Urzędu Miejskiego d. Komisji Wojewódzkiej (1825-27). Dalej w kierunku zachodnim kościół św. Katarzyny i klasztor bernardynów ufundowany w 1468, późnogotycki. Przy pl. 800-lecia ratusz z odwachem, w stylu romantycznym (1848) oraz klasycystyczne kamieniczki (1 poł. XIX w.).