SŁOWIŃSKI PARK NARODOWY

Nazwa wywodzi się od etnicznej grupy ludności pomorskiej spokrewnionej z Kaszubami Słowińców, którzy na trudno dostępnym obszarze bronili się przed germanizacją. Park utworzono w 1966, pow. 182,5 km², wys. od 0 do 56 m. Obejmuje on krajobraz nadmorskich wydm, przybrzeżnych jezior, torfowisk oraz okoliczne wsie słowińskie. Dwa jeziora: Łebsko (71,4 km² pow., 6,3 m głęb.) i Gardno (25 km² pow., 2,6 m głęb.) są dawnymi zatokami zamkniętymi przez mierzeje. Obydwa są ostoją ptactwa wodnego i błotnego, objętego ścisłą ochroną w rezerwacie.

Największą atrakcją i osobliwością przyrodniczą na skalę europejską są potężne wydmy, zwane Białymi Górami. Są to masy ruchomego piasku, zajmujące kilkaset ha powierzchni. W pobliżu Czołpina znajduje się najwyższa wydma (56 m), już ustalona i porośnięta lasem. We wschodniej części mierzei zamykającej jez. Łebsko, na której rozwinęły się ruchowe wydmy, najwyższa tzw. Łącka Góra ma 42 m wys. Trwa tu stała walka roślinności z piaskami. Wydmy wędrując w kierunku wschodnim zasypują po drodze lasy, odsłaniając jednocześnie w części zachodniej kikuty dawniej zasypanych drzew.

Wydmy ruchome

We wsi Kluki w jednej z zagród utworzono muzeum etnograficzne. Nad okolicą góruje charakterystyczne wzniesienie morenowe – Rowokół (115 m). Z jego szczytu widok na cały Słowiński Park Narodowy. Siedziba dyrekcji parku znajduje się w Łebie.

Pocztówki otrzymałem od Edyty T. i Krystyny B.