SZCZAWNICA

Miasto malowniczo położone (430-500 m) u ujścia potoku Grajcarek do Dunajca, na pograniczu Pienin, Małych Pienin, Gorców i Beskidu Sądeckiego. Od południa góra Palenica (722 m), na stoku której skocznia narciarska, od północy Bryjarka (679 m).
Dzieje Szczawnicy – znanego dziś ośrodka wypoczynkowego i dużego uzdrowiska sięgają XIII i XIV w. Szczawnica jest uzdrowiskiem od 1828. Rozwój uzdrowiska nastąpił z chwilą zakupu szczawnickiego majątku przez węgierską rodzinę Szalayów. Szczególne zasługi dla miasta położył w latach 1839-79 Józef Szalay, kiedy to Szczawnicę nazywano „królową wód polskich”.
Część uzdrowiskowa znajduje się w Szczawnicy Wyżniej. Przy pl. Dietla pijalnia wód i Muzeum Szczawnickie: historia uzdrowiska, zbiory etnograficzne z regionu szczawnickiego, izba pamiątek po Janie Wiktorze, pisarzu, który mieszkał i pracował w Szczawnicy (zm. 1967).

Zabytki Szczawnicy to stary dwór z 1839 r., neogotycka kaplica zdrojowa z lat 1846-47 oraz przykłady budownictwa uzdrowiskowego z XIX i początków XX w.
Szczawnicę wraz z okolicami w przeważającej części zamieszkują górale szczawniccy prezentujący charakterystyczne i ciekawe elementy kultury ludowej, wyrażające się m.in. w strojach i budownictwie. Spływ łodziami flisackimi ze Sromowiec do Szczawnicy Niżnej (430 m. npm.)stanowi wyjątkową atrakcję turystyczną.
Wycieczki:
*na Bryjarkę
*na Jarmutę (773 m)
*do wąwozu Homole
*na Sokolicę (747 m) i Trzy Korony (982 m).