BIEBRZA

Biebrzański Park Narodowy leży w północno-wschodniej Polsce. W swej północno-wschodniej części rozpoczyna się przy granicy z Białorusią, granicę południową wyznacza połączenie rzek Biebrzy i Narwi. W jego granicach znajduje się – jako ostoja łosia – rezerwat ścisły „Czerwone Bagno”. 

Kotlina Biebrzańska to największy w Polsce kompleks torfowisk, mineralne wysoczyzny, śródbagienne grądy, nizinne meandrujące rzeki z największą z nich rzeką Biebrzą, od której park wywodzi swoją nazwę. Bagna biebrzańskie przedstawiają szczególny, dziki, nieco smętny krajobraz o swoistym kolorycie zmieniającym się od wiosny do jesieni. 

Wiosną rozlewiska Biebrzy sięgają daleko w głąb doliny. Torfowiska zazieleniają się w końcu maja, wody zalewowe utrzymują się długo. Jesienią bagna przybierają barwę brunatną przetykaną złotem liści brzozowych zagajników. Wielki obszar wód wypełnia gwar wodnego ptactwa. Bagna biebrzańskie spełniają ważną rolę jako miejsce pobytu ptactwa podczas wiosennych i jesiennych przelotów.